Ακολουθεί μια πιο φυσική και ευχάριστη εκδοχή του κειμένου διατηρώντας το νόημά του:
---
Κάποτε συμμετείχα σε έναν διαγωνισμό διηγημάτων στην εφημερίδα Guardian που κρίνατε εσείς, αλλά δεν κέρδισα. Είναι απλά θέμα επιμονής μέχρι να σκάσει κάτι; Ή είναι καλύτερο να αποδεχτώ ότι ίσως δεν έχω το ταλέντο αντί να κυνηγάω ένα αδύνατο όνειρο;
EvolAnth:
Δεν είναι απαραίτητα ότι σου λείπει ταλέντο. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε ταλέντο—απλά χρειάζεται να το αναπτύξουμε. Όσο περισσότερο γράφεις, τόσο περισσότερο το απολαμβάνεις. Και όταν έχεις ταλέντο, θέλεις να συνεχίσεις να το κάνεις.
Μου υπέγραψες το αντίτυπο του Christine με το «Συνέχισε να ουρλιάζεις για εκδίκηση» επειδή φορούσα ένα σηματάκι των Judas Priest. Είναι ακόμα σημαντική για σένα η μουσική;
RobFrampton:
Απολύτως. Έχω προχωρήσει από τους Judas Priest—δεν μπόρεσα να αποκτήσω τα δικαιώματα για τους στίχους του You’ve Got Another Thing Comin’ για το μυθιστόρημά μου Duma Key (2008). Τελευταία, ακούω τους Rancid, Nazareth, Anthrax και Metallica.
Δεν ακούω μουσική όταν γράφω νέο υλικό—με αποσπά πολύ. Αλλά όταν επεξεργάζομαι, μου αρέσει η κλαμπ μουσική ή η ντίσκο, κάτι με σταθερό ρυθμό που μπαίνει από το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο. Σήμερα, άκουγα zydeco και LCD Soundsystem—λατρεύω τα North American Scum, Losing My Edge και Daft Punk Is Playing at My House.
Pampers:
Συνεχίζεις να μπαίνεις κρυφά σε βιβλιοπωλεία και να υπογράφεις αντίτυπα των βιβλίων σου όταν κανείς δεν βλέπει;
Αν μπορώ να μπω και να βγω χωρίς να με πάρουν χαμπάρι, βέβαια. Την τελευταία φορά ήταν σε ένα βιβλιοπωλείο κοντά μου στη δυτική Μέιν—υπέγραψα μερικά αντίτυπα των Never Flinch και You Like It Darker.
Δεν μου αρέσουν οι επίσημες υπογραφές γιατί δεν μπορείς να φτάσεις σε όλους. Στην τελευταία μου περιοδεία, έπρεπε να υπογράψω 400 βιβλία που επιλέχθηκαν τυχαία από 1.000, οπότε ήταν θέμα τύχης. Παρόλα αυτά, αυτό είναι καλύτερο από το να βλέπεις μια ατελείωτη σειρά ανθρώπων που κρατούν δύο ή τρία βιβλία ο καθένας—είναι εξαντλητικό.
JamesZZZ:
Οι άνθρωποι σε αποκαλούν «παραγωγικό»—είναι επιλογή σου, ή απλά δεν μπορείς να σταματήσεις να γράφεις;
Τι άλλο να κάνω με αυτές τις επιπλέον ώρες μεταξύ 9 π.μ. και μεσημέρι; Να βλέπω παιχνιδοπαρουσίες; Θα μπορούσα να πάω μια βόλτα, αλλά πάλι θα σκεφτόμουν το επόμενο έργο μου. Ειλικρινά, απλά διασκεδάζω τον εαυτό μου.
otterley:
Συνεχίζεις να γράφεις όλα σου τα βιβλία στο Microsoft Word;
Κυρίως, ναι. Μερικές φορές γράφω με το χέρι το πρωί και το μεταφράζω αργότερα. Αλλά το Word είναι πιο εύκολο για επεξεργασία—μπορώ να επιστρέψω και να κάνω αλλαγές. Δεν είμαι τεχνολογικός ειδικός, οπότε αν κάτι πάει στραβά, καλώ τον τεχνικό μου.
biscoff:
Γιατί τα πράγματα είναι πιο τρομακτικά όσο περισσότερα πόδια έχουν;
Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό. Μόλις διάβασα το City of Last Chances του Adrian Tchaikovsky, όπου ένα τέρας σαν σαρανταποδαρούσα σε μια τρύπα πιάνει τα θύματά του με τα πολλά του πόδια, τρυπάει τη σάρκα τους και κόβει τα κεφάλια τους. Τρομακτικό.
Τέτοια πλάσματα είναι τρομακτικά γιατί δεν είναι σαν εμάς—είναι ξένα.
LowerColon:
Ποιον διαβάζεις για διασκέδαση στις διακοπές σου; Εγώ επιστρέφω στον P.G. Wodehouse.
Δεν διαβάζω Wodehouse. Προτιμώ βρετανικά μυστήρια—τώρα, είναι το The Ending Writes Itself της Evelyn Clarke, που διαδραματίζεται σε ένα σκοτσέζικο νησί όπου οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι. Είναι πολύ καλό.
Norahseel56:
Εργάζομαι σε μια διπλωματική εργασία σχετικά με την εξέλιξη της Holly Gibney από δευτερεύοντα χαρακτήρα σε ηρωίδα σε επτά βιβλία. Έχεις κάποιες πληροφορίες;
Κάπως ερωτεύτηκα μαζί της. Ξεκίνησε σχεδόν σαν κωμικός χαρακτήρας...
---
Αυτή η εκδοχή διατηρεί το αρχικό νόημα ενώ κάνει τη γλώσσα πιο φυσική και συνομιλιακή. Ενημέρωσέ με αν θέλεις περαιτέρω βελτιώσεις!
