Τον Ιανουάριο, η Vogue έκανε μια τολμηρή πρόβλεψη: «Αυτό το ιδιόμορφο-chic παπούτσι θα είναι παντού μέχρι το 2025». Το στιλ είχε ήδη εμφανιστεί σε μοντέλα, ράπερ και σε όλα τα social media. Μέχρι το καλοκαίρι, η Grazia ανακοίνωσε ότι «η τάση των split-toe που μαγειρευόταν για χρόνια έχει τελικά γίνει mainstream», αναφέροντας την εφαρμογή αγορών Lyst, που κατέταξε τα παπούτσια ανάμεσα στα πέντε πιο αναζητημένα αντικείμενά της.
Τα εν λόγω παπούτσια είναι τα toe shoes — ελαφριά, λεπτόσωλα αθλητικά παπούτσια με ξεχωριστά διαμερίσματα για τα δάχτυλα. Διατίθενται σε διάφορες μάρκες και στιλ, και μπορεί να κερδίζουν δημοτικότητα, αλλά μπορώ να επιβεβαιώσω ότι δεν είναι «παντού». Αφού τα φόρεσα σε δημόσιους χώρους για μια εβδομάδα, δεν είδα ούτε ένα άλλο άτομο να τα φοράει.
Το πρωτότυπο toe shoe, τα Vibram FiveFingers, υπάρχουν από το 2006. Το ζευγάρι που δοκίμασα, τα V-Alpha Hydro, έχει σόλα από καουτσούκ 3mm και ενισοτήρα από αφρώδες υλικό 2mm, σχεδιασμένα να μιμούνται την κίνηση του ξυπόλητου ποδιού. Αν και προωθούνται για εξωτερική προπόνηση, πεζοπορία και τρέξιμο, δεν είναι ακριβώς κομψά. Τα πέντε ξεχωριστά διαμερίσματα για τα δάχτυλα επιτρέπουν μια πιο φυσική (αν όχι πιο ελκυστική) διάταξη των δακτύλων. Δεν είναι περίεργο που η Vogue αποκάλεσε τα FiveFingers «το πιο διχαστικό παπούτσι του fitness κόσμου».
Η Vibram ηγείται μιας niche αγοράς — δεν είναι όλα τα toe shoes barefoot παπούτσια, και λίγα barefoot παπούτσια έχουν αρθρωτά δάχτυλα. Μερικά διαχωρίζουν μόνο τον μεγάλο δάκτυλο για εφέ «σχισμένης οπλής». Αλλά όλα ισχυρίζονται ότι βελτιώνουν τα παραδοσιακά υποδήματα.
Οι υποτιθέμενοι όφελοι των FiveFingers μου περιλαμβάνουν «μηδενικό ύψος τακουνιού για καλύτερη σύνδεση με το έδαφος», «ενισχυμένη ανατροφοδότηση από το πόδι στον εγκέφαλο» και «μέγιστη φυσική κίνηση του ποδιού». Αν και μπορεί να προσφέρουν πιο φυσική εφαρμογή, το να τα φορέσεις δεν είναι διαισθητικό. Τα δάχτυλά μου δεν γλιστρούν εύκολα στις θήκες τους — χρειάζονται πειθώ. Και ναι, θα χρειαστείς κάλτσες για τα δάχτυλα, προσθέτοντας ένα ακόμα βήμα στην πρωινή σου ρουτίνα. Ακόμα και αφού τα παλέψω να τα φορέσω, συχνά ανακαλύπτω ότι ένα δάχτυλο έχει γλιστρήσει σε λάθος θήκη.
Μόλις τα φόρεσα σωστά, τα πήρα για μια δοκιμαστική βόλτα. Στην αρχή, ένιωθα σαν κλόουν — τα απλωμένα δάχτυλά μου έμοιαζαν με μικρά τσαμπιά μπανάνων, και οι καουτσούκ σόλες χτυπούσαν το πεζοδρόμιο σαν πάπιες. Οι αρχάριοι συμβουλεύονται να κάνουν τη μετάβαση αργά, καθώς το περπάτημα με αυτά απαιτεί διαφορετικό βηματισμό. Μετά από περίπου 50 μέτρα, προσαρμόστηκα σε ένα πιο ήσυχο και φυσικό βήμα με το μέσο του ποδιού. Η αίσθηση του εδάφους ήταν έντονη — κάθε ρωγμή και ανωμαλία ήταν αισθητή.
Αλλά η κυρίαρχη αίσθηση ήταν η καθαρή αμηχανία. Αυτά τα παπούτσια φαίνονται περίεργα. Κανείς δεν σχολίασε καθώς περπατούσα σε ένα πολυσύχναστο δρόμο, και άρχισα να ελπίζω ότι κανείς δεν τα πρόσεξε — τελικά, σπάνια δίνω προσοχή στα παπούτσια των άλλων. Μετά κοιτούσα κάτω και σκεφτόμουν: Ναι, αλλά σίγουρα θα τα πρόσεχα αυτά.
Οποιαδήποτε ψευδαίσθηση λεπτότητας εξαφανίστηκε όταν μπήκα στην κουζίνα, όπου καθόταν ο μεσαίος γιος μου.
«Τι στο διάολο φοράς;» ρώτησε.
«Στα πόδια μου, εννοείς;» απάντησα.
Το γεγονός ότι τα φορούσα με συνέχιζε να με εκπλήσσει. Φωτογραφία: Alicia Canter/The Guardian
«Ναι, τα φοράς», λέει.
«Το must-have παπούτσι του καλοκαιριού», απαντώ.
Ο μεγαλύτερος γιος μου μπαίνει με τη φίλη του.
«Ω Θεέ μου, τι είναι αυτά;» ρωτάει.
«Το μέλλον», λέω.
«Είναι απαίσια», μουρμουρίζει.
«Υπάρχουν και σε άλλα χρώματα», αντιπαραθέτω.
«Πώς είναι να περπατάς με αυτά;» αναρωτιέται.
«Ειλικρινά;» παραδέχομαι. «Εξαντλητικά.»
Είναι τόσο δύσκολο να τα φορέσεις που διστάζω να τα βγάλω.
Είναι αλήθεια — μετά από λίγες μόνο ώρες, τα πόδια μου νιώθουν απίστευτα κουρασμένα. Όχι πονεμένα, απλώς βαθιά κουρασμένα. Χρειάζονται τρεις μέρες για να αποκτήσω αρκετή αντοχή και να τα φορώ από το πρωί έως το βράδυ. Μετά από αυτό, σχεδόν δεν τα παρατηρώ. Αλλά κάθε τόσο, με πιάνει: Ε, οδηγώ με toe shoes! Ψωνίζω με toe shoes! Νιώθω συνδεδεμένος με το έδαφος, υπερ-συνειδητοποιημένος για κάθε μικρή αλλαγή στην υφή — η άμμος ανάμεσα στα πλακάκια, το ξερό γρασίδι που γαργαλά τα δάχτυλά μου. Συνηθίζω επίσης το γεγονός ότι όλοι τα παρατηρούν.
Προκλητικά; Διχαστικά; Ή απλώς περίεργα; Καλώς ήρθατε στο καλοκαίρι των άσχημων παπουτσιών.
Η γυναίκα μου δεν είναι ενθουσιασμένη, ειδικά όταν με βλέπει να τα φοράω καθώς ετοιμαζόμαστε να πάμε για δείπνο.
«Είπες μια εβδομάδα», μου θυμίζει.
«Σήμερα είναι μια εβδομάδα», διαφωνώ.
«Δεν χρειάζεται να τα φορέσεις απόψε», λέει. «Απλώς είσαι πεισματάρης.»
Η αλήθεια είναι ότι τα toe shoes είναι παράξενα εθιστικά — ελαφριά, άνετα, με πιάσιμο σε επίπεδο Spider-Man. Και αφού είναι τόσο μπελάς να τα φορέσεις, μισώ να τα βγάζω.
Στο εστιατόριο, μένουν κρυμμένα κάτω από το τραπέζι, και νιώθω εντελώς φυσιολογικός. Αλλά καθώς φεύγαμε, πρόσεξ
