Και να τα κυριότερα σημεία από τη νίκη με 2-0 απόψε. Γενικότερα, ο εκφωνητής του γηπέδου στη Βίλα Παρκ αξίζει κάποιο αστικό βραβείο για τη διατήρηση του ξηρού, μαυροχούμικου χιούμορ που χαρακτηρίζει αυτή την περιοχή των Μίντλαντς.
Τι ακριβώς ήταν αυτή η εκδήλωση; Ενενήντα λεπτά ελαφριάς άσκησης; Μια ευκαιρία να αναλογιστεί κανείς, περισσότερο από ποτέ, την αντίθεση μεταξύ συλλόγων και εθνικών ομάδων; Στο τέλος, αυτός ο αγών προκριματικών Παγκοσμίου Κυπέλλου αισθάνθηκε περισσότερο σαν μια μετρίου επιπέδου θεαματικότητα—μια επίσημη, προβλέψιμη εκδήλωση εστιασμένη στην τελετουργική και την λάμψη, όπου το μόνο που έχεις να πεις, ενώ αποσπάται η προσοχή σου σε σκέψεις για τη θνητότητά σου, είναι, «Τουλάχιστον κάνουμε σωστά αυτά τα πράγματα».
Ο μοναδικός στόχος ήταν να νικήσουν, και η Αγγλία το πέτυχε. Πιθανότατα ήταν μια καλή προθέρμανση για τον αγώνα με τη Σερβία, αφού κανείς δεν τραυματίστηκε. Το πιο αξιοσημείωτο πράγμα για αυτόν τον αγώνα ήταν ότι δεν ήταν απαίσιος ή ντροπιαστικός—απλώς εντελώς ξεχνούσενος, σαν ένας μήνας αποτελούμενος εξ ολοκλήρου από Τρίτη απογεύματα.
Η μοναδική στιγμή πραγματικής ποιότητας ήρθε στο 65ο λεπτό, όταν η Ανδόρρα χαλάρωσε αρκετά, αφήνοντας χώρο στα δεξιά της Αγγλίας για να στείλει ο Ρις Τζέιμς μια υπέροχη δίπλα μπαλιά. Ο Ντέκλαν Ράις την πέταξε με το κεφάλι μέσα στην απέναντι γωνία για το 2-0.
Εκτός από αυτό, τι ήταν αυτό; Πώς ακριβώς μοιάζει ένας καλός αγώνας εναντίον της Ανδόρρας; Πρέπει να υπάρχουν γκολ, και πρέπει να έρχονται σταθερά, χωρίς να αφήνουν χρόνο για αναστεναγμούς ή να παρακολουθείς τον ήλιο να δύει. Όχι αίσθηση ματαιότητας, παρακαλώ—είμαστε η Αγγλία. Και η Βίλα Παρκ ήταν γεμάτη στην έναρξη, ένα ζωντανό και χαρούμενο μέρος.
Ο Έμπε Έζε ξεκίνησε στη θέση του νούμερο 10, ελεύθερος να πέφτει πίσω, να πιέζει ψηλά, να απλώνεται—βασικά να κάνει οτιδήποτε για να προσθέσει ποικιλία. Ήταν ενεργητικός νωρίς, αλλά το να σπάσεις δύο άκαμπτες αμυντικές γραμμές είναι μια παράξενη, συγκεκριμένη πρόκληση. Πόσο συχνά έχει χρειαστεί ο Έζε να το κάνει αυτό;
Μετά από 24 λεπτά, συμμετείχε στην κίνηση που οδήγησε στην εκτροπή της σέντρας του Νόνι Μαντουέκε για αυτογκόλ. Από εκείνο το σημείο και μετά, η Αγγλία εγκαταστάθηκε σε μια αμείωτη επίθεση, όλο το παιχνίδι συμπυκνωμένο σε ένα χώρο 30 γιάρδων μπροστά από το τέρμα της Ανδόρρας.
Ο Μαντουέκε αγωνίστηκε καλά, με την έννοια ότι φαινόταν να περνάει καλά. Ο Έλιοτ Άντερσον φαινόταν άνετος με την μπάλα και αperturbable από την περίσταση. Ο Χάρι Κέιν άγγιξε την μπάλα μόνο 12 φορές σε 90 λεπτά—σχεδόν δεν ήταν καν εκεί, λες και εξαϋλώθηκε.
Πραγματικά, θέαμα ήταν η Ανδόρρα. Δεν έκαναν σχεδόν τίποτα παρά να πνίγουν και να εμποδίζουν. Αλλά δεδομένου ότι η Αγγλία είναι στην τέταρτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, αυτό ήταν αναμφισβήτητα το καλύτερο εκτός έδρας αποτέλεσμα για την Ανδόρρα από την ήττα με 2-0 από την πρωταθλήτρια κόσμου Γαλλία πίσω τον Οκτώβριο του 1998.
Η Ανδόρρα δεν είναι απλώς μια παράξενη ομάδα—είναι μια παράξενη ιδέα, μια διαφορετική αντίληψη του τι είναι το σπορ. Ολόκληρο το παιχνίδι τους βασίζεται στο να εμποδίζουν το ποδόσφαιρο να συμβεί. Κατανοητά—έχουν τον πέμπτο μικρότερο πληθυσμό από οποιαδήποτε χώρα της UEFA. Βρίσκονται απλώς εδώ για να επιβεβαιώσουν την κατάστασή τους ως έθνος, μια σημαία, ένα σύνολο συνόρων. Το να είσαι Ανδόρρα σημαίνει να είσαι γέμισμα, το απαραίτητο padding του ποδοσφαίρου, σαν ένα πλαστικό κρουασάν σε μια πρωινή talk show.
Πρέπει να είναι μια εξαντλητική ύπαρξη. Κάθε στιγμή αφορά το να χαλάς, να απορροφάς ενέργεια. Από το πρώτο λεπτό, η Ανδόρρα φαίνεται να θέλει το παιχνίδι να σταματήσει—ολόκληρος ο αγώνας μοιάζει με μια διαμαρτυρία ενάντια στο ίδιο το σπορ. Κι όμως, πρέπει ακόμα να συμμετέχουν.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, τράβηξαν, σπρώξαν, τσίμπησαν και μπήκαν στη μέση. Η Αγγλία κέρδισε ένα φάουλ σχεδόν αμέσως, και τρεις φορές η μπάλα σπρώχτηκε ακριβώς δίπλα από τον εκτελεστή—εξαιρετικό, ατρόμητο gamesmanship. Αλλά τι είδους ζωή είναι αυτή; Γιατί συμβαίνει;
Εγγραφείτε στο Football Daily, το δωρεάν καθημερινό ενημερωτικό δελτίο ποδοσφαίρου του Guardian, για να ξεκινήσετε τα βράδια σας με την άποψή τους για τον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Εισάγετε το email σας για εγγραφή. Σημείωση Απορρήτου: Τα ενημερωτικά δελτία μπορεί να περιλαμβάνουν πληροφορίες σχετικά με φιλανθρωπίες, διαφημίσεις online και περιεχόμενο που χρηματοδοτείται από εξωτερικά μέρη. Εάν δεν έχετε λογαριασμό, θα δημιουργήσουμε έναν λογαριασμό επισκέπτη στο theguardian.com για να σας στείλουμε το ενημερωτικό δελτίο. Μπορείτε να ολοκληρώσετε την πλήρη εγγραφή ανά πάσα στιγμή. Για λεπτομέρειες σχετικά με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τα δεδομένα σας, δείτε την Πολιτική Απορρήτου μας. Χρησιμοποιούμε το Google reCaptcha για την ασφάλεια της ιστοσελίδας, και ισχύουν η Πολιτική Απορρήτου και οι Όροι Παροχής Υπηρεσιών της Google.
Ο Κόλντο Άλβαρες προπονεί την Ανδόρρα για 15 χρόνια. Του πήρε 49 αγώνες για να πάρει την πρώτη του νίκη. Έχουν σκοράρει σε μόνο δύο από τους τελευταίους 25 αγώνες τους. Η μόνη ομάδα που νικούν τακτικά είναι το Λιχτενστάιν. Ίσως θα έπρεπε να υιοθετήσουν μια νοοτροπία Λιχτενστάιν για κάθε αγώνα—να προσποιούνται ότι όλοι όσοι παίζουν είναι το Λιχτενστάιν.
Ο Τόμας Τούχελ έχει υπαινιχτεί ότι ο Έλιοτ Άντερσον θα ξεκινήσει βασικός για την Αγγλία εναντίον της Σερβίας.
Παρά τις δυσκολίες τους, η Ανδόρρα έχει βελτιωθεί στο να χάνει με αξιοπρέπεια, αν και με έναν τρόπο που κάνει την ίδια τη ζωή να μοιάζει άνευ νοήματος. Η τελευταία τους βαριά ήττα ήταν μια ήττα 7–0 από την Πορτογαλία πριν από πέντε χρόνια. Μπορεί να αναρωτιέστε πώς μοιάζουν οι προπονήσεις τους. Χρησιμοποιούν καν μπάλα; Ή τέρμα; Χρειάζεται να βρίσκονται στο ίδιο μέρος; Ίσως θα έπρεπε απλώς να πάνε στο πάρκο και να τσακωθούν με κάποιον. Πώς αναζητούν παίκτες; Πιθανότατα ψάχνουν για ανθρώπους που αρνούνται να μετακινηθούν σε άλλο βαγόνι, αυτούς που απλώνουν τα πόδια τους, αυτούς που καταλαμβάνουν θέσεις—ναι, αυτός είναι ο δικός μας.
Στο τέλος, αυτός ο αγώνας δεν είχε καμία σχέση με αυτό που θα ορίσει την εποχή του Τόμας Τούχελ ως προπονητή της Αγγλίας. Το πραγματικό του καθήκον είναι να καταλάβει πώς να νικά ομάδες όπως η Γαλλία ή η Ισπανία σε νοκ-άουτ αγώνα—κάτι με το οποίο η Αγγλία έχει ιστορικά αδυναμίες.
Ωστόσο, δεν θα ήταν δίκαιο να πούμε ότι η Αγγλία δεν έμαθε τίποτα. Βίωσαν την αργή ολίσθηση ενός Σαββατόβραδου Σεπτεμβρίου και τους θυμήθηκαν τα παράξενα καθησυχαστικά όρια του ποδοσφαίρου. Η Ανδόρρα μπορεί να είναι γελοία κατώτερα ερασιτεχνικά σωματεία, αλλά ο χώρος παραμένει χώρος, και οι ευκαιρίες πρέπει να κερδηθούν.
Ο Τούχελ μερικές φορές φαίνεται να μπερδεύεται με το ρόλο του. Εδώ είναι ένας άνθρωπος του οποίου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το υπερ-σκέφτεσθαι το ποδόσφαιρο, τώρα αντιμέτωπος με το να το υπο-σκέφτεται—αγκαλιάζοντας τον πραγματισμό, την απλότητα και την ενθάρρυνση. Υπήρχαν μικρά θετικά: ο Άντερσον ήταν μια καλή επιλογή, ο Τούχελ μίλησε καλά μετά, και ακόμη και μια νίκη σαν αυτή—βαρετή και υποφερτή—παραμένει νίκη.
Συχνές Ερωτήσεις
Φυσικά! Ακολουθεί μια λίστα με Συχνές Ερωτήσεις σχετικά με τη δήλωση "Το να παρακολουθείς την Ανδόρρα είναι σαν να βιώνεις ένα μήνα που δεν είναι τίποτα άλλο από Τρίτη απογεύματα".
Γενικές - Ερωτήσεις για αρχάριους
Ε: Τι σημαίνει ακριβώς αυτή η φράση;
Α: Είναι μια μεταφορά. Υπονοεί ότι το να παρακολουθείς την Ανδόρρα δίνει μια αίσθηση μονοτονίας, ανέκφραστης και έχει μια συγκεκριμένη, ελαφρώς βαρετή ατμόσφαιρα—πολύ παρόμοια με την ήσυχη ρουτίνα και το αίσθημα ενός Τρίτη απόγευμα που φαίνεται να διαρκεί για πάντα.
Ε: Είναι η Ανδόρρα μια συγκεκριμένη ταινία ή σόου;
Α: Πιθανότατα αναφέρεται στο έργο «Ανδόρρα» του Ελβετού δραματουργού Μαξ Φρις. Η φράση είναι μια περίφημη κριτική περιγραφή της ατμόσφαιρας και των θεμάτων του.
Ε: Αυτό είναι καλό ή κακό;
Α: Εξαρτάται από το γούστο σας. Για κάποιους, είναι κριτική, που σημαίνει ότι η εμπειρία είναι βαρετή. Για άλλους, είναι ένα κομπλιμέντο, επαινώντας την ικανότητά του να συλλαμβάνει μια συγκεκριμένη διαλογιστική και ρεαλιστική ατμόσφαιρα.
Ε: Λοιπόν, πρέπει να δω/διαβάσω την Ανδόρρα;
Α: Αν σας ενδιαφέρουν στοχαστικά, αργής ανάπτυξης δράματα που εξερευνούν βαριά θέματα όπως η ταυτότητα, οι προκαταλήψεις και η κοινωνική πίεση, τότε ναι. Αν προτιμάτε γρήγορης δράσης ή κωμωδίες, μπορεί να τη βρείτε προκλητική.
Προχωρημένες - Θεματικές Ερωτήσεις
Ε: Γιατί συγκεκριμένα ένα Τρίτη απόγευμα; Γιατί όχι ένα Δευτέρα πρωί;
Α: Ένα Δευτέρα πρωί υπονοεί άγχος και την έναρξη της δουλειάς. Ένα Τρίτη απόγευμα στερείται το άγχος της Δευτέρας ή την προσμονή της Παρασκευής. Αντιπροσωπεύει την αμιγή, ασήμαντη μονοτονία της καθημερινής ζωής, η οποία είναι κεντρική στο αίσθημα απαραίτητης ρουτίνας και επικείμενου φόβου του έργου.
Ε: Ποια είναι τα οφέλη από το να βιώσεις κάτι σαν και αυτό;
Α: Μπορεί να είναι μια βαθιά στοχαστική εμπειρία. Σε αναγκάζει να κάτσεις με την δυσφορία και να εξετάσεις σ
