Αγαπούσα απεριόριστα το παλιό φουστανέλα του μπαμπά μου. Το είχε από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου — ένα κατάλοιπο από τις πιο ροκ εν ρολ μέρες του — και το είχε φορέσει τόσο πολύ που είχε γίνει μαλακό σαν βούτυρο. Όταν τελικά ξεχώρισε η επένδυση και το φουστανέλα έγινε τόσο λεπτό που ήταν σχεδόν διάφανο, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να το αποσύρει. Αλλά εγώ δεν άντεχα την ιδέα να το ξεφορτωθώ.
Όταν το δοκίμασα, αισθάνθηκα φανταστικά — σαν να μου είχε περάσει όλη η προκοπή του. Δεν ήταν καθόλου βαρύ, και ακόμα και τα κουμπιά, καλυμμένα με αντίστοιχο φουστανέλα, ήταν μαλακά στο άγγιγμα. Εντάξει, είχε ένα στρώμα λάσπης του Λονδίνου και μύριζε καπνό Old Holborn, αλλά εγώ το θεωρούσα το πιο κουλ πράγμα. Ήμουν γύρω στα 13 και δεν θα μπορούσα να αγοράσω ένα φουστανέλα ούτε σε εκατομμύρια χρόνια, γι' αυτό και το δήωσα δικό μου και άρχισα να το φέρνω πίσω στη ζωή, σαν τα ποντίκια που μendαγαν και τραγουδούσαν στο Bagpuss.
Η μαμά μου κι εγώ διαλέξαμε ένα φωτεινό μπλε ύφασμα για τη νέα επένδυση — μια εκπληκτικά τολμηρή επιλογή, κοιτώντας πίσω. Αφού μου το επανεπέδυσε (ήταν μια γυναίκα με πολλά ταλέντα — έβαλε και ταπετσαρία στον τοίχο πίσω μου σε εκείνη τη φωτογραφία), το σακάκι ένιωθε σαν καινούριο, αν όχι καλύτερο. Αυτό που ήταν κάποτε μέρος της ταυτότητας του μπαμπά μου έγινε δική μου, και το φορούσα μέχρι που κομμάτια του φουστανέλα άρχισαν να σκίζονται και να κρέμονται δυσάρεστα μέσα στο τσάι μου. Σε εκείνο το σημείο, ήταν αδιαμφισβήτητα ξοφλημένο.
Είχα τη συνήθεια να δανείζομαι τα ρούχα του μπαμπά μου, και συχνά γίνονταν μερικά από τα αγαπημένα μου νεανικά ντύσια. Υπήρχε το ξεφτισμένο καρό πουρό που χρησιμοποιούσα ως νυχτικό, το οποίο διακόσμησα ράβοντας μικρά διακοσμητικά κουμπιά παντού — αμανίτες, ανανάδες και διάφορα άλλα. Μετά υπήρχε το σακάκι του κοστουμιού που πήρα όταν ήμουν λίγο μεγαλύτερη και το φορούσα ως παλτό (δεν ήταν πολύ ζεστό, αλλά ποιος νοιάζεται γι' αυτό όταν είσαι έφηβη;). Και υπήρχε η πλισέ, βαριά μαλλινή φούστα από τότε που ήταν αγόρι, την οποία φορούσα ως μίνι.
Τότε μ' άρεσαν πολύ τα badges, και το αγαπημένο μου ήταν μια καρφίτσα Playboy με το κουνέλι. Μου άρεσε ο συνδυασμός ενός χαριτωμένου κουνελιού με τον αισχρό, σέξι, ενήλικο κόσμο που αντιπροσώπευε — συν το αίσθημα ότι το να το φοράς ήταν λίγο επαναστατικό. Αυτό το κουνέλι αιχμαλώτισε τη φαντασία μου καθώς μπαίνουσα στη γυναίκα ηλικία.
Πρέπει να αναφέρω και το καπέλο. Όλοι φορούσαν μπολερό ή καπέλα με φαρδιές γύρες τη δεκαετία του '80 — Bananarama, Debbie Gibson, Madonna — αλλά η έμπνευσή μου ήρθε από το εξώφυλλο του Face magazine του 1985 με τον Felix Howard. Ήταν 13 ετών και είχε πρωταγωνιστήσει στο βίντεο «Open Your Heart» της Madonna. Σε αυτή την εικονική φωτογραφία, φορούσε ένα μαύρο τσόκαρο καπέλο με μια λωρίδα εφημερίδας τοποθετημένη στη κορδέλα που έγραφε «Killer».
Αξίζει να σημειωθούν και οι κινέζικες κούκλες της τύχης που κρέμονταν από το πάνω κουμπί του σακακιού. Προέρχονταν από ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά μαγαζιά όλων των εποχών: το αείμνηστο, υπέροχο Neal Street East στο Covent Garden του Λονδίνου. Ο τόπος ήταν γεμάτος θησαυρούς από την Κίνα, την Ιαπωνία και αλλού, και είχε μια «υπόγεια αγορά» γεμάτη από υπέροχα προσιτά μπιχλιμπίδια, όπως το ανεμιστηράκι που μπορείτε να δείτε στον τοίχο πίσω μου στη φωτογραφία με το καπέλο. Ήταν ένα μαγικό μέρος, και ό,τι αγόραζα από εκεί μου φαινόταν επίσης μαγικό.
Συχνές Ερωτήσεις
Φυσικά! Ορίστε μια λίστα με συχνές ερωτήσεις σχετικά με το αγαπημένο σας παιδικό ντύσι, γραμμένες με ένα φυσικό και εξυπηρετικό ύφος.
Γενικές Ερωτήσεις για Αρχάριους
Ε: Τι είχε τόσο ιδιαίτερο το παλιό σακάκι του μπαμπά;
Α: Δεν ήταν απλώς ένα σακάκι, ήταν ένα κομμάτι του μπαμπά μου. Να το φοράς με έκανε να νιώθω συνδεδεμένη μαζί του, ασφαλής και λίγο πιο κούλα από ό,τι πιθανώς ήμουν.
Ε: Γιατί να φοράτε κάτι που ξεφτίζετε και καταστρέφεται;
Α: Επειδή η συναισθηματική του αξία ήταν πολύ πιο σημαντική από το πώς έδειχνε. Η ζημιά ήταν απλά η απόδειξη του πόσο το αγαπούσα και το χρησιμοποιούσα.
Ε: Δεν είναι το φουστανέλα ένα εύθραυστο υλικό για να το φοράει ένα παιδί συνεχώς;
Α: Απολύτως! Το φουστανέλα είναι μαλακό και μπορεί εύκολα να καταστραφεί, γι' αυτό ακριβώς άρχισε να ξεφτίζει από τη συνεχή φθορά. Αυτή η φθορά έγινε μέρος της ιστορίας του.
Πρακτικές Ερωτήσεις & Ερωτήσεις «Πώς-Κάνω»
Ε: Πώς αντιμετωπίζατε τα κρεμασμένα κομμάτια που πέφτανε στο τσάι σας;
Α: Συνήθως απλά έβαζα τις χαλαρές κλωστές πίσω σε μια τσέπη ή στο μανσέ, ή μερικές φορές κόβω προσεκτικά τα πιο μακριά, πιο προβληματικά κομμάτια με ψαλίδι.
Ε: Θα μπορούσε ένα τέτοιο σακάκι να επισκευαστεί;
Α: Μέχρι ένα βαθμό, ναι. Ένας ράφτης θα μπορούσε ενδεχομένως να ενισχύσει την επένδυση ή τις ραφές. Αλλά για το ίδιο το φουστανέλα, η σημαντική ξέφτισμα είναι πολύ δύσκολο να διορθωθεί χωρίς να αλλάξει η εμφάνιση και η αίσθηση του.
Ε: Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποθηκεύσετε ή να διατηρήσετε ένα συναισθηματικό ενδυματολογικό αντικείμενο όπως αυτό;
Α: Κρατήστε το σε ένα δροσερό, ξηρό μέρος, μακριά από την άμεση ηλιακή ακτινοβολία. Αποθηκεύστε το σε μια αναπνεύσιμη θήκη για ρούχα και γεμίστε τα μανίκια με οξύ-ελεύθερο χαρτί ιστών για να βοηθήσετε να διατηρήσει το σχήμα του.
Προχωρημένες / Σκεπτικές Ερωτήσεις
Ε: Αυτή η ιστορία φαίνεται να αφορά κάτι περισσότερο από τα ρούχα. Τι αντιπροσωπεύει;
Α: Είναι ένα ισχυρό μεταφορικό για την άνεση, την ταυτότητα και τον τρόπο που κρατάμε κομμάτια του παρελθόντος μας. Η φυσική υποβάθμιση του σακακιού αντανακλά το πώς οι πιο πολυτιμές μας αναμνήσεις γίνονται φθαρτές και εύθραυστες με το πέρασμα του χρόνου, ωστόσο όχι λιγότερο πολύτιμες.
Ε: Υπάρχει τρόπος να απολαμβάνετε ένα εύθραυστο συναισθηματικό αντικείμενο χωρίς τελικά να το καταστρέψετε;
